Ίσως να σου φαίνεται απλό, αν τα έχεις καταφέρει ήδη μία φορά να σηκωθείς... Ίσως όμως να είσαι όπως εγώ και να προσπαθείς να πάρεις παράδειγμα από τους άλλους που κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να δεις τι  κινήσεις έκαναν, να προσπαθείς να θυμηθείς  τα παιδικά σου όνειρα, να θυμηθείς τα πράγματα που σε έκαναν να γελάς και να είσαι ψυχικά ήρεμος.

Και όταν τα θυμηθείς όλα αυτά να εύχεσαι να μην είσαι ή αρκετά μεγάλος ή να μην τα έχεις ισοπεδώσει όλα τόσο πολύ ώστε να μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή...

Όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις μόνος σου... κανείς δεν μπορεί να σου πει με τι θα είσαι ευτυχισμένος.  Οι φίλοι οι συγγενείς και όσοι είναι δίπλα σου και θέλουν από την καρδιά τους  να βοηθήσουν, δεν μπορούν να σου πουν τι να κάνεις.

Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σε κρατήσουν όρθιο για λίγο από τις μασχάλες, όπως μας κρατούσαν οι γονείς μας όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα. Και αυτό δεν είναι λίγο... αντιθέτως... Γιατί αυτή τη φορά, όταν νιώθεις πιο κάτω και απ’ τον πάτο ... είναι ακριβώς το ίδιο όπως τότε και ίσως ακόμη πιο δύσκολο...

Ο καθένας μας έχει να τραβήξει διαφορετικά βάρη...

Αυτό που νιώθω εγώ μεγαλύτερο είναι οι τύψεις και η ντροπή..., για τους φίλους που κρέμασα, για τους γονείς που απογοήτευσα, για τους συνεργάτες που κατέστρεψα, για τις γυναίκες που άφησα να πιστέψουν σε εμένα και δεν αντεπεξήλθα... Περισσότερο όμως για τον εαυτό μου που ταλαιπώρησα, που δεν τον άφησα να χαρεί και να γελάσει, που -όπως πολύ εύστοχα κάποιοι κάποτε μου είπαν - «διάλεγα πάντα τον δυσκολότερο δρόμο...» και « παιδεύομαι με τις σκέψεις μου».... Περίεργο πως κάποιοι άνθρωποι σε συγκεκριμένες στιγμές σε ξέρουν καλύτερα από ότι εσύ τον εαυτό σου...

Κάποιος είπε πως «οι τύψεις είναι σαν ένα τσουβάλι με τούβλα... το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ακουμπήσεις κάτω...» Εύκολο να το λες...

            Δεν ξέρω τι να κάνω το έχω χάσει το μυαλό μου και δεν βλέπω ελπίδα και στόχο. Λοιπόν ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΜΕ???

Μία πρόταση είναι η δουλειά. Κάνει καλό λένε γιατί νιώθεις ότι έχεις ένα αντικείμενο ένα στόχο και δημιουργείς. Όχι άδικο αλλά για εμένα τώρα απλά μου φαίνεται πως ότι αντικείμενο και να ξεκινήσω θα είναι για τα λεφτά ... που τα έχω σιχαθεί... αλλά τα χρωστάω.... και κάθε δουλειά σε υπαλληλική σχέση είναι να παλεύεις για  τον στόχο κάποιου άλλου και όχι τον δικό σου και δεν μου κινεί κάτι το ενδιαφέρον γιατί απλά είμαι κουρασμένος και βαριέμαι! Δουλειά.... ή δουλεία... ή εργασία ή αντικείμενο στόχος ή χόμπι ή ενδιαφέρον... με κάτι πρέπει να ασχοληθείς. Ναι σωστά... αλλά για ποιους λόγους?

Αν είναι για τα χρήματα για λόγους απλά βιοποριστικούς? Για να κάνεις οικογένεια? Για να περνάς καλά? Για να έχεις να ξοδεύεις? Είναι τόσα πολλά και άλλα τόσα...

Χρειάζεται η δουλειά για όλα αυτά? Για κάποια ναι. Αλλά μπορείς να ζήσεις από τη γη και να στεγάζεσαι σε μία σπηλιά... πως ζούσαν οι προγονοί μας? Μπορείς να περνάς καλά απλά παίζοντας με μία πεταλούδα σε ένα λιβάδι... ή κοιτώντας τα χρώματα του ήλιου στο ποτάμι... Μήπως έχουμε χάσει λίγο τον στόχο μας ως είδος??? Μήπως παραμυθιαστήκαμε ότι όντως είμαστε κάποιο ανώτερο ον και ότι όλα είναι στο χέρι μας??? Τι αστείο και λυπηρό...και επικίνδυνο!

Έχουμε δρόμο ακόμη... μην νομίζεις ότι θα βρούμε έτσι εύκολα την απάντηση σε αυτό το ερώτημα... η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και εμείς ακόμη δεν ξέρουμε καν από που να ξεκινήσουμε και γιατί.