Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!!!

25/12/2010

      Χριστούγεννα σήμερα και ξέρω πως πολύς κόσμος όπως κι εγώ μερικές φορές αυτές τις ημέρες μελαγχολεί, νοσταλγεί προσπαθεί να μην ξυπνήσει τις παλιές του πληγές που θα τον πονέσουν για μία ακόμα φορά αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.

    Μένουν μέσα μας σημάδια που ότι και να κάνουμε δεν φεύγουν... τό καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα κλείσουμε σε μικρά κουτάκια μέσα στην ψυχή και στην αποθήκη του μυαλού μας, εκεί που θα ευχόμαστε να κείτονται ήσυχα... όμως αυτά τα σημάδια είναι σαν ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν. Μικροί πόνοι , απογοητεύσεις, στεναχώριες απώλειες τα ξαναζωντανεύουν με έναν μαγικό και στιγμιαίο τρόπο μόνο για να μας θυμίζουν είτε αυτά που είχαμε και χάσαμε, είτε τα όνειρα που έμειναν στη μέση. 

      Κάθε μέρα γεννιόμαστε και πεθαίνουμε... κάθε μέρα ένας μικρός θάνατος... κάθε νύχτα οι σκέψεις να σου βασανίζουν το μυαλό που δεν μπόρεσες... που δεν κατάφερες... που δεν ήσουν δυνατός... για όλα τα δεν... γιατί όλα... ΔΕΝ... τίποτα δεν ολοκληρώθηκε.... ήθελες να αποτύχεις... ήθελες να φτάσεις εδώ,  εσύ  τα ζήτησες όλα!! γιατί?  Πως ξέρουμε τι αξίζει... πώς ξέρουμε ποιος αξίζει κάτι παραπάνω από κάποιους άλλους? Πως διαλέγουμε όταν παίρνουμε από πολλούς αλλά μπορούμε να δώσουμε μόνο σε λίγους??? Όλη μας η ζωή είναι γεμάτη επιλογές... σωστές ή λάθος το δείχνει μόνο  η ιστορία...

    Οι μέρες περνούν κι εσύ νιώθεις ότι τίποτα δεν αλλάζει αλλά και τίποτα δεν μένει το ίδιο... μία ανησυχία και συνάμα μία απάθεια... δεν μπορείς να το εξηγήσεις... σε αγχώνει αλλά δεν σε νοιάζει... θέλεις να αλλάξεις κάτι αλλά δεν κάνεις τίποτα... γιατί??  Ίσως να μην θέλεις πραγματικά... ίσως να μην μπορείς μόνος σου... ίσως να φοβάσαι .. να ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια... δεν σε παίρνει τώρα για εγωισμούς...

     Πόσο αστεία είναι αυτή η ζωή , ένα παιχνίδι με τους κανόνες να αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή, εκεί που νομίζεις ότι κερδίζεις χάνεις, και από την ήττα σου κερδίζεις κάτι νέο... Η ζωή είναι χρόνος. Και δεν σταματάει ποτέ. Η ευτυχία είναι στιγμές, και δεν σταματούν να έρχονται. Είμαστε διαχειριστές μίας προσωπικής χρονικής περιόδου στον ατελείωτο χρόνο. Αυτό μόνο. Κάποιοι είναι τόσο καλοί στην διαχείριση που μένουν στις μνήμες για πάντα ζωντανοί.. κάποιοι άλλοι περνούν και φεύγουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Τι κάνεις αν θέλεις να σε θυμόνται? Τι όνειρα κυνηγάς? Και κυρίως..... σε ποιον αφιερώνεις τον χρόνο σου?

Κι όταν απογοητευτείς και επιλέξεις να κρυφτείς από τον κόσμο, ο κόσμος δεν θα έρθει να σε ψάξει. Μην έχεις αυτήν την ψευδαίσθηση.... Θα σε ξεχάσει! Γιατί είτε εσύ είσαι εδώ είτε όχι η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζει!

Και τώρα πρέπει να βρεις τη δύναμη να μείνεις.... να γίνεις πάλι δυνατός να πιστέψεις να ονειρευτείς και όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις μόνος σου!

Νότες στον αέρα και στο μυαλό μας... βρώμικα λεφτά στα χέρια μας.... αρώματα γυναικών...χαμόγελα φίλων... μια σφαίρα που πέρασε δίπλα σου... σιχαμερά σεντόνια αισθήματα νίκες ήττες απώλειες.... το σήμερα γίνεται μια τεράστια αποθήκη συμβόλων από το παρελθόν που στις κούτες της κρατά τα μυστικά που θες να κρύψεις, τις αναμνήσεις που δεν θες να ξεχάσεις... όλα σε κοιτάνε σαν να σε ρωτούν «τι κάνεις εδώ?» ...  απαντάς με νοσταλγικό βλέμμα πως κουράστηκες να βιώνεις απώλειες...

Μια ζωή γεμάτη απομεινάρια ονείρων που δεν ευδοκίμησαν... έχω αυτήν την αποθήκη συμβόλων που δεν ξέρω τι να την κάνω και που δεν μπορώ μακριά της...

Εγώ δεν νοσταλγώ. Ούτε εύχομαι να πάρω κάτι πίσω. Γιατί ξέρω πως αν δώσω σημασία στη ζωή καινούρια συναρπαστικά πράγματα θα έρθουν! Κουβαλάω μόνο ένα κρίμα που κι αυτό πλέον έχει μπει στο δικό του κουτάκι και σιγά σιγά ετοιμάζεται να κλειδωθεί...

Και έχω ανθρώπους που με αγαπούν ακόμη κι αν τους πληγώνω και δεν τους έχω δείξει πως τους αγαπώ κι εγώ...

Είμαι σε μία ξένη χώρα, με κόσμο που δεν γνώριζα μέχρι εχθές, τους βοηθώ  να περνούν καλά και να γελούν,  να χαίρονται το χιονισμένο τοπίο, τα φώτα στους δρόμους, τα χαμόγελα των κοριτσιών, τις καλησπέρες με σπαστά ελληνικά, και μαζί τους γελώ κι εγώ!

Και γι αυτό σήμερα είμαι ευτυχισμένος...

Γιατί κάθε φορά που  έρχονται γιορτινές ημέρες δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και αυτές, είναι απλώς ημέρες γεμάτες με στιγμές που πρέπει να τις κάνουμε αξιομνημόνευτες, μέρες σαν όλες τις άλλες τις άλλες!

Και πως αν νιώθεις μόνος σου και ανήμπορος να θυμάσαι πως ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που νιώθει ακριβώς όπως εσύ, την ίδια ακριβώς στιγμή... και αυτό σε κάνει μέλος μιας μεγάλης παρέας!

Για αυτό χαμογέλα! Το χρωστάς στον εαυτό σου και σε όλους τους  υπόλοιπους εκεί έξω που τόσο τους έχει λείψει! ;)

Έτσι μπράβο! :)

“Do you remember laughter..?  Precious!” Robert Plant

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!!

Ίσως να σου φαίνεται απλό, αν τα έχεις καταφέρει ήδη μία φορά να σηκωθείς... Ίσως όμως να είσαι όπως εγώ και να προσπαθείς να πάρεις παράδειγμα από τους άλλους που κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να δεις τι  κινήσεις έκαναν, να προσπαθείς να θυμηθείς  τα παιδικά σου όνειρα, να θυμηθείς τα πράγματα που σε έκαναν να γελάς και να είσαι ψυχικά ήρεμος.

Και όταν τα θυμηθείς όλα αυτά να εύχεσαι να μην είσαι ή αρκετά μεγάλος ή να μην τα έχεις ισοπεδώσει όλα τόσο πολύ ώστε να μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή...

Όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις μόνος σου... κανείς δεν μπορεί να σου πει με τι θα είσαι ευτυχισμένος.  Οι φίλοι οι συγγενείς και όσοι είναι δίπλα σου και θέλουν από την καρδιά τους  να βοηθήσουν, δεν μπορούν να σου πουν τι να κάνεις.

Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σε κρατήσουν όρθιο για λίγο από τις μασχάλες, όπως μας κρατούσαν οι γονείς μας όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα. Και αυτό δεν είναι λίγο... αντιθέτως... Γιατί αυτή τη φορά, όταν νιώθεις πιο κάτω και απ’ τον πάτο ... είναι ακριβώς το ίδιο όπως τότε και ίσως ακόμη πιο δύσκολο...

Ο καθένας μας έχει να τραβήξει διαφορετικά βάρη...

Αυτό που νιώθω εγώ μεγαλύτερο είναι οι τύψεις και η ντροπή..., για τους φίλους που κρέμασα, για τους γονείς που απογοήτευσα, για τους συνεργάτες που κατέστρεψα, για τις γυναίκες που άφησα να πιστέψουν σε εμένα και δεν αντεπεξήλθα... Περισσότερο όμως για τον εαυτό μου που ταλαιπώρησα, που δεν τον άφησα να χαρεί και να γελάσει, που -όπως πολύ εύστοχα κάποιοι κάποτε μου είπαν - «διάλεγα πάντα τον δυσκολότερο δρόμο...» και « παιδεύομαι με τις σκέψεις μου».... Περίεργο πως κάποιοι άνθρωποι σε συγκεκριμένες στιγμές σε ξέρουν καλύτερα από ότι εσύ τον εαυτό σου...

Κάποιος είπε πως «οι τύψεις είναι σαν ένα τσουβάλι με τούβλα... το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ακουμπήσεις κάτω...» Εύκολο να το λες...

            Δεν ξέρω τι να κάνω το έχω χάσει το μυαλό μου και δεν βλέπω ελπίδα και στόχο. Λοιπόν ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΜΕ???

Μία πρόταση είναι η δουλειά. Κάνει καλό λένε γιατί νιώθεις ότι έχεις ένα αντικείμενο ένα στόχο και δημιουργείς. Όχι άδικο αλλά για εμένα τώρα απλά μου φαίνεται πως ότι αντικείμενο και να ξεκινήσω θα είναι για τα λεφτά ... που τα έχω σιχαθεί... αλλά τα χρωστάω.... και κάθε δουλειά σε υπαλληλική σχέση είναι να παλεύεις για  τον στόχο κάποιου άλλου και όχι τον δικό σου και δεν μου κινεί κάτι το ενδιαφέρον γιατί απλά είμαι κουρασμένος και βαριέμαι! Δουλειά.... ή δουλεία... ή εργασία ή αντικείμενο στόχος ή χόμπι ή ενδιαφέρον... με κάτι πρέπει να ασχοληθείς. Ναι σωστά... αλλά για ποιους λόγους?

Αν είναι για τα χρήματα για λόγους απλά βιοποριστικούς? Για να κάνεις οικογένεια? Για να περνάς καλά? Για να έχεις να ξοδεύεις? Είναι τόσα πολλά και άλλα τόσα...

Χρειάζεται η δουλειά για όλα αυτά? Για κάποια ναι. Αλλά μπορείς να ζήσεις από τη γη και να στεγάζεσαι σε μία σπηλιά... πως ζούσαν οι προγονοί μας? Μπορείς να περνάς καλά απλά παίζοντας με μία πεταλούδα σε ένα λιβάδι... ή κοιτώντας τα χρώματα του ήλιου στο ποτάμι... Μήπως έχουμε χάσει λίγο τον στόχο μας ως είδος??? Μήπως παραμυθιαστήκαμε ότι όντως είμαστε κάποιο ανώτερο ον και ότι όλα είναι στο χέρι μας??? Τι αστείο και λυπηρό...και επικίνδυνο!

Έχουμε δρόμο ακόμη... μην νομίζεις ότι θα βρούμε έτσι εύκολα την απάντηση σε αυτό το ερώτημα... η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και εμείς ακόμη δεν ξέρουμε καν από που να ξεκινήσουμε και γιατί. 

30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010       


Mία παρακίνηση, μία τροφή για σκέψη μία αλήθεια, όχι αυτή την ιστορική αλήθεια όλου του κόσμου που βασίζεται σε γεγονότα, αλλά τη δική μου αλήθεια που τη νιώθω όμως  και δική σου όταν σε συναντώ στο δρόμο να κοιτάζεις το φανάρι σκεπτικός...

Ρώτα τον εαυτό σου

       Αυτή είναι η πιο σημαντική εσωτερική διαδικασία που πρέπει να περάσει ο καθένας μας αν θέλει να είναι πραγματικά «ευτυχισμένος», αν αποδεχθούμε την γενικότερη αποδοχή για τον συγκεκριμένο όρο...


      Πολλά χρόνια πριν έχασα τον στόχο μου... ήθελα απλά να κάνω αυτό που μου αρέσει...και από τότε θέτω κάθε μέρα νέους , στόχους άλλων ανθρώπων που υιοθετώ για δικούς μου...που νομίζω πως θα δουλέψουν και σε εμένα... χρήματα , σπίτι , οικογένεια, επιτυχία...λέξεις τεράστιες αν σκεφτείς πόσο μικροί είμαστε, και βαριές αν σκεφτείς πόσο ελαφριά είναι η ψυχή μας.

    Κι όμως με μπέρδευαν με έβαζαν σε σκέψεις με αποπροσανατόλιζαν  και ακόμα το κάνουν, τώρα στα λίγα μου χρόνια που θεωρητικά θα έπρεπε να έχω  «ωριμάσει»...αστεία λέξη..  λες και είμαι ντομάτα... και γιατί άλλωστε? Δεν είναι όμορφο να κρατάς την παιδικότητα σου?


    Θα τα δούμε λίγο ένα ένα παρακάτω γιατί μπορεί να νομίζεις ότι είμαι μηδενιστής...


            Συγγενείς, φίλοι, έρωτες, γνωριμίες,  δουλειά, επιτυχίες, αποτυχίες, χάρές, λύπες, πόνοι και αναθεωρήσεις, όλα μαθήματα ζωής μου έλεγαν κι εγώ τα έκρινα ως καλά ή κακά από το αν με έκαναν να γελάω ή να πονάω και από το αν μου ερχόντουσαν εύκολα και φυσικά ή με κόπο και πίεση.

      Δεν ρώτησα πολλά και πάνω απ’ όλα δεν ρώτησα το εαυτό μου πως ήθελε να ζήσει . Και κάποια φορά που μου πέρασε από το μυαλό να το κάνω δεν έβρισκα απάντηση γιατί δεν ήξερα... δεν ήξερα τι υπάρχει εκεί έξω να νιώσω να δω να μυρίσω να γευτώ να ζήσω.

      Τώρα αισθάνομαι χαμένος, απογοητευμένος από τις επιλογές και τον εαυτό μου. Νιώθω αδύναμος , λίγος,  και  ανεπαρκής. Τι σου συνέβη θα ρωτήσεις... με τρεις κουβέντες θα σου πω -που θα εξηγήσω παρακάτω πως έφτασα ως εδώ...- η επιχείρηση μου έπεσε έξω αφήνοντάς μου ένα τεράστιο χρέος, η κοπέλα μου με την οποία είχαμε σχεδιάσει όλο το μέλλον μας μαζί με παράτησε και οι γονείς μου με διώχνουν από το σπίτι.            

     ΄Όταν νιώθεις όπως εγώ τώρα, που δεν σε νοιάζει ούτε να σηκωθείς από το κρεβάτι που πέρασες μία νύχτα ξάγρυπνος ..... όταν όλα σου φαίνονται μικρά και ανούσια όταν τίποτα δεν έχει νόημα, όταν δεν ξέρεις τι θέλεις και πώς να φτάσεις εκεί, όταν η ίδια σου η ύπαρξη μοιάζει περιττή και αόρατη...τι κάνεις? Και όταν ψάχνεις και θέλεις να βρεις κάτι να κρατηθείς να σηκωθείς, να ξυπνήσεις, να νιώσεις ότι υπάρχει λόγος που γλίτωσες κάποτε από ένα ατύχημα όταν η καρδιά σου έσβησε και ξανάναψε... ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΣ???

   Θα το βρούμε... εδώ θα τα λέμε μεταξύ μας...! :)