30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010       


Mία παρακίνηση, μία τροφή για σκέψη μία αλήθεια, όχι αυτή την ιστορική αλήθεια όλου του κόσμου που βασίζεται σε γεγονότα, αλλά τη δική μου αλήθεια που τη νιώθω όμως  και δική σου όταν σε συναντώ στο δρόμο να κοιτάζεις το φανάρι σκεπτικός...

Ρώτα τον εαυτό σου

       Αυτή είναι η πιο σημαντική εσωτερική διαδικασία που πρέπει να περάσει ο καθένας μας αν θέλει να είναι πραγματικά «ευτυχισμένος», αν αποδεχθούμε την γενικότερη αποδοχή για τον συγκεκριμένο όρο...


      Πολλά χρόνια πριν έχασα τον στόχο μου... ήθελα απλά να κάνω αυτό που μου αρέσει...και από τότε θέτω κάθε μέρα νέους , στόχους άλλων ανθρώπων που υιοθετώ για δικούς μου...που νομίζω πως θα δουλέψουν και σε εμένα... χρήματα , σπίτι , οικογένεια, επιτυχία...λέξεις τεράστιες αν σκεφτείς πόσο μικροί είμαστε, και βαριές αν σκεφτείς πόσο ελαφριά είναι η ψυχή μας.

    Κι όμως με μπέρδευαν με έβαζαν σε σκέψεις με αποπροσανατόλιζαν  και ακόμα το κάνουν, τώρα στα λίγα μου χρόνια που θεωρητικά θα έπρεπε να έχω  «ωριμάσει»...αστεία λέξη..  λες και είμαι ντομάτα... και γιατί άλλωστε? Δεν είναι όμορφο να κρατάς την παιδικότητα σου?


    Θα τα δούμε λίγο ένα ένα παρακάτω γιατί μπορεί να νομίζεις ότι είμαι μηδενιστής...


            Συγγενείς, φίλοι, έρωτες, γνωριμίες,  δουλειά, επιτυχίες, αποτυχίες, χάρές, λύπες, πόνοι και αναθεωρήσεις, όλα μαθήματα ζωής μου έλεγαν κι εγώ τα έκρινα ως καλά ή κακά από το αν με έκαναν να γελάω ή να πονάω και από το αν μου ερχόντουσαν εύκολα και φυσικά ή με κόπο και πίεση.

      Δεν ρώτησα πολλά και πάνω απ’ όλα δεν ρώτησα το εαυτό μου πως ήθελε να ζήσει . Και κάποια φορά που μου πέρασε από το μυαλό να το κάνω δεν έβρισκα απάντηση γιατί δεν ήξερα... δεν ήξερα τι υπάρχει εκεί έξω να νιώσω να δω να μυρίσω να γευτώ να ζήσω.

      Τώρα αισθάνομαι χαμένος, απογοητευμένος από τις επιλογές και τον εαυτό μου. Νιώθω αδύναμος , λίγος,  και  ανεπαρκής. Τι σου συνέβη θα ρωτήσεις... με τρεις κουβέντες θα σου πω -που θα εξηγήσω παρακάτω πως έφτασα ως εδώ...- η επιχείρηση μου έπεσε έξω αφήνοντάς μου ένα τεράστιο χρέος, η κοπέλα μου με την οποία είχαμε σχεδιάσει όλο το μέλλον μας μαζί με παράτησε και οι γονείς μου με διώχνουν από το σπίτι.            

     ΄Όταν νιώθεις όπως εγώ τώρα, που δεν σε νοιάζει ούτε να σηκωθείς από το κρεβάτι που πέρασες μία νύχτα ξάγρυπνος ..... όταν όλα σου φαίνονται μικρά και ανούσια όταν τίποτα δεν έχει νόημα, όταν δεν ξέρεις τι θέλεις και πώς να φτάσεις εκεί, όταν η ίδια σου η ύπαρξη μοιάζει περιττή και αόρατη...τι κάνεις? Και όταν ψάχνεις και θέλεις να βρεις κάτι να κρατηθείς να σηκωθείς, να ξυπνήσεις, να νιώσεις ότι υπάρχει λόγος που γλίτωσες κάποτε από ένα ατύχημα όταν η καρδιά σου έσβησε και ξανάναψε... ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΣ???

   Θα το βρούμε... εδώ θα τα λέμε μεταξύ μας...! :)